Ah şu dil yok mu?

İnsanın başına ne gelirse dilinden gelir derler ya dogru!! Veya en azından bazı insanlar için doğru sanırım ki bende onlardan biriyim.. Şimdi aslında bu durum iki farklı türde değerlendirilebilir.
Birinci görüş olarak insanlar şunu savunabilir: Ne var canım insan içinden geldiği gibi konuşmalı, o anda ne hissettiyse ona göre davranmalı söylemeli, dobra olmalı hayat çok kısa. Bu görüş gayet doğru ve mantıklı geliyor değil mi?
Şimdi birde madalyonun öteki yüzüne bakalım..Öteki tarafta da eskiden benimde çok sıkı savunucusu olduğum bir görüş var..İnsan birşey söyleyecekse düşünecekk, taşınacak, kırk kere tartacak, doluya koyacak almayacak boşa koyacak dolmayacak...Şimdiii bu da baktığınız zaman aslında mantıklı değil mi??
E o zaman bu insan denen karmaşık mahlukat nasıl davranmalı? Yani içinden geldiği gibi konuşmalı, davranmalı, yer yer saçmalamalı , abuk subuk şeyler de söyleyebilmeli mi? Yoksa kontrollu olmalı bir çıkacak lafı iki düşünmeli, önünü arkasını hesap etmeli ona göre mi konuşmalı?
Veya bu dönemsel olarak değişen bir davranış türümüdür? Tek bir yolu tek bir doğrusu yokmudur?
Bir de şöyle bir çıkarımım var mesela cevremden de aldığım yardım doğrultusunda genelde insanlar gerçekten birşey söylemek istediklerinde değilde söylemiş olmak için bir şey söylediklerinde sağlam saçmalıyorlar..
Kesin sizin de başınıza gelmiştir..Ağzınızdan çıkıvermiştir laftar, o anda düşünmemişsinizdir belki de zaten düşünmek istemediğiniz bir zamana denk gelmiştir. Sonra farkettiğinizde iş işten geçmiş, köprünün altından akan su akmıştır artık elden ne gelir..Oturun dövünün durun sonra neden dedim de niye yazdım da ne gerek vardı söyledim de..
Peki hayat hakikaten bu kadar kısayken ve bu kısa zamanda bu kadar değerliyken elimizde vakti böyle şeylerle belkide hafiften pişmanlıkla biraz kızgınlıkla geçirip heba etmenin bir anlamı var mı? Kesinlikle yok denildiğini duyar gibiyim. Ama işte bu da insan olmanın bir parçası değil midir..? Saçmalıklar yapılır, farkına varılır, pişman olunur, belirli bir süre bu uğurda harcanır vee boom bir anda sanki hiç yaşanmamış gibi kalan yolunuzu yürümeye devam edersiniz..
Benim biraz susmam lazım hakikaten sanırım:) Bedenimin belirgin bir uzvu olan çenemin kontrolünü geri almam:) veya belkide gerek yoktur.. amaaaan deyip geçivermektir bütün olay:)
Soruların cevaplarını bilen var mı?:)

Yelda D.

Kırık Yalnızlardanım!

Son iki gündür daha yeni keşfettiğim bir şarkıyı dinleyip duruyorum. Daha doğrusu bir kaç şarkıyı aslında. Nil Karaibrahimgil'i zaten çok severdim hep,böyle sanki birşey söyliyeyim aman dur şarkımda bir mesaj vereyim birine gönderme yapayım diye kasılmadan yumuşak yumuşak ama çok etkili yapar şarkılarını. Bu güzel şarkıların içinden son favorilerim "Nil Kıyısında" albümünden Kırık ve Yalnızlardanım adlı parçalar.
Genel olarak pek severiz biz şarkılara anlamlar yüklemeyi:) Herkesin mutlaka bir acısı, bir yarası, içinde kalan bir ukdesi, bir yorgunluğu, küskünlüğü, isyanı...vardır. İşte bütün bu duyguların çoğu zaman bir şarkının sözlerinde anlatıldığını görüp kimi zaman bağıra bağıra içimizi döküp kendimiz paralayıp, kimi zaman bir duble rakının bir kadeh şarabın etkisinde için için dinleyip olanları yaad edip, kimi zaman gülüp, kimi zamanda ağlarız. Yaşarız kısaca o şarkıyı tekrar hayatımızla..Bundandır ki o eski sevgiliye terk edene veya terk edilenlere yazılan/gönderme yapan şarkılar pek populerdir:) Allah belanı versin diye bile bir şarkı olduğunu ve onun da kimi insanlarca haykırılarak söylendiğini göz önünde bulundurursak durumun ciddiyetini anlamamız belki biraz daha kolay olabilir:)
Yok canımm ben yapmam diyen varsa yalandır!! Boşuna dememiş şair "Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel kelimelerinde kifayetsiz olduğunu " diye...Eninde sonunda herkes tarafından bu his tecrübe edilmiş/ edilecektir.
Ben diyorum ki ama bu sefer bu kadar manidar iki şarkıya özellikle de Yalnızlardanım adlı parçaya bu muameleyi yapmayalım. Dinleyelim şarkıyı güzelce bırakalım yumuşacık Nil içimize işlesin. İnsanı yormayan melodileri ve sözleri bizi biraz sakinleştirsin..Kendi hayatımıza uyarlayıp, yaşadıklarımızı hatırlayıp ne kendimizi ne de şarkıyı yoralım..İnanın o kadar güzel bir tat bırakacak ki damağınızda doyamayacaksınız. Şarkı sizi kendinize getirecek hem ruhen hem bedenen.
Son olarak sözlerini de eklemek istiyorum hem daha önce bilmeyenler için hem de çok net anlaşılır ve güzel olduğu için :)İyi dinlemeler, bol keyifler...

Yalnızlardanım
Nasıl zor geldi ayrılmak bu yaz
Sevgılıler gördüm kıskandım bıraz
içim boş kaldı
Çok yandı canım
Artık ne yapsam yalnızlardanım
Aslında cok garıp hiç kavuşmadık
Tenine az degdım tam karışmadık
içim boş kaldı
Çok yandı canım
Artık ne yapsam yalnızlardanım
Bi göriyim desem yok kı yok
Bi koklyim desem yok kı yok
içim gül biraz
Güldür biraz
Şunu öldür kendini güldür biraz
Bence yazık oldu
Çok kısa ömür
insan dogar
Aşık olur ölür
içim boş kaldı
Çok yandı canım
Artık ne yapsam yalnızlardanım
Özledim desem yok ki yok
Bi şey söylesem yok ki yok
içim gül biraz
Güldür biraz
Şunu öldür kendini güldür biraz

Şunu öldür kendini güldür biraz

Şunu öldür kendini güldür biraz ...

Yelda D.

Bize mi Özgü?

Vee işte tatışılan aile hekimliği uygulaması başladıı. Kimse tam olarak ne olduğunu ve nasıl işlediğini bilmese de el yordamıyla öğreniyoruz işte. Tabikii çok başarılıyız.. Öyleki henüz uygulama çok yeni olmasına rağmen bütün işleyişi çözmekle kalmamış kendi katkılarımızla bilimsel/kişisel açıklamalar yapmaya başlamışız bile çok geçmeden. Eğer fırsatınız olursa gidin bir Sağlık Ocağı'nda oturun bir süre mümkünse kalabalık olduğu bir zamanda. Nice doktorlar,profösörler, yorumcular vardır o dört duvar arasında ama biz bilmiyoruzdur, tanımıyoruzdur...Dolayısıyla harcanıyorlar her biri o beyaz koridorlarda..
" Yok Yok esasında bu çok başarılı ve iyi bir sistem ama bu Ülke'de yaramaz.."
"Çok dayanmaz 4-5 ay sonra eski haline geri çevirirler her şeyi.."
"Ama şuraya bir numaratör, bir görevli koyulması gerekmez mi yani böyle de olmaz ki canım..."
"Bir şey sorup çıkacaktım..."
"Sıra var hanımefendi/beyefendi, sıraya girin siz benden sonra geldiniz.."
"Aile doktoru olacakmış yawrum kimdir? Nasıl bulunur?"
"Amca bak kapıların üzerinde sokak isimleri var onlara bak doktorunu ona göre bulacaksın"
"Sokak ... apartman... daire ... yeter mi? kimmiş doktorum?"
"Ama olmaz ki şimdi biz istediğimiz zaman istediğimiz doktora gidemeyecekmiyiz?? aaaaa..."
"Bak bizim sokağın doktoru buymuş..Tüh öteki doktor baksa daha iyiydi ama neyse.."
.
.
.
Bütün bu cümleler herhangi bir sağlık ocağında yarım saat ila kırk dakika arasında beklediğinizde duyabileceğiniz alıntılar. Tabii hastaların ciddiyetine ve sıraların kalabalığına bağlı olarak bunlar tahmin edersiniz ki biraz daha sertleşebiliyor:)
Genel olarak bilgeliğin hakim olduğu bu koridorda zaman zaman görüş ayrılıkları! oluşur ve sesler bir anda yükseliverir. Yankının da etkisiyle aslında kimse kimsenin ne dediğini anlamazken herkes konuşmaya devam eder. Tam o noktada kahraman milletimizin kanını damarlarında taşıyan ve sesi diğerlerinden daha baskın olan gönüllü bir vatan evladımız çıkar ve kendi baskınlığı ile kargaşayı bastırır/sakinleştirir:). Sesler kısılır lakin söylenme hali devam ederken çalışan doktorlarımızdan biri kapıyı açar ve duruma son noktayı koyar..."Sıradakiii..."
Artık ne kadar zaman sonra işinizi halledip çıkarsınız bilmem ama çıktığınız zaman birincisi doktorlara olan saygınız bir kat daha artar, ikincisi şöyle alabildiğine derriiin bir nefes çekersiniz içinize...Çok şükür sağlıklıyım..

Yelda D.

Öylesine Bir Mektup

Öyle içimdesin ki. Yanağımda dolaşan rüzgardan daha gerçek dokunuşların. Küçük, ürkek, kesik dokunuşlarınla, belki de her zamankinden daha yanımdasın. Yani öylesine, o kadar bensin ki. Ah nasıl anlatsam. Boşuna bu çabalarım, doğru kelimeleri aramalarım. Ne kitaplar yazıyor, ne de sözlüklerde karşılığı var. Yalnızca hissediyor insan, yaşıyor. Kelimeler eksik, kelimeler yaralı. Kelimeler cılız.

Taşımıyor, anlatmıyor, tanımlamıyor bu duyguyu. Ben de. Çok başka bir şey. Sevginin ortasında, derin acılar hisseder mi insan? Aydınlık gülümsemelerin içine, hüznü yerleştirir mi durup dururken? Gözlerine buğu,diline sitem, yüreğine burukluk, çöreklenir kalır mı asırlarca?

Gelmeyeceğini bildiği mektup için, posta kutusunu hep aynı heyecanla açar mı? Dedim ya, başka bir şey bu. Ne kadar yalnızsam, o kadar seninleyim şu günlerde. Belki de en başta, tutup seni en derinlere koydum diye oldu bunlar. Kimseler ulaşmasın diye, kimselerin bilmediği, bulamayacağı yollara götürdüm seni. En derinlerde tuttum. Bana sakladım. Derine, hep daha derine.

Seni yapayalnız, bir tek bana bıraktım. Paylaşamadım yanlış yaptım. Sana ulaşan yolları kaybettim diye bütün bu şaşkınlıklar. Kendimi oradan oraya vurmam. Sağımda, solumda, ne zaman dikildiğini bilmediğim duvarlara çarpmam, hiç görmediğim çukurlarla boğuşmam. Denizlerin, gürültüyle gelip vurduğu dehlizlerin, acılı duvarları gibiyim.

Duvarlarım yosunlu, duvarlarım kaygan, duvarlarımdan hiç tükenmeyen sular sızıyor. Tutunamıyorum. Renklerim, gün içinde değişiyor. Soluyorum, soğuyorum. Güneş ulaşmıyor içerilerime. Küfleniyorum, yaşlanıyorum. Yalnızlıklar peşimde. Dokunduğum her ıslak duvardan, pis kokulu bir yalnızlık bulaşıyor üstüme. Yapış yapış, vıcık vıcık bir yalnızlık bu. Biliyorum, bütün bunlar, hep benim suçum.

Seni sakladığım yere ulaşamaz oldum. Yollar, gitgide uzadı ve karıştı. Ümidimi ısıtacak, parlatacak, kımıldatacak bir şeylere ihtiyacım var. Ah onun ne olduğunu biliyorum. Sonu sana geliyor her cümlenin. Her şeyin başı içinde ve sonundasın. Bu değişmiyor. Öyle içimdesin ki. Birden aklıma geldi, tuttum sana bir mektup yazdım dün.

Çok mutluydum. Gün içinde neler yaptığımı, nelere kızıp, nelerle mutlu olduğumu, tek tek anlattım. Mevsimlerin ve insanların nasıl karışık ve beklenmedik olduklarını yazdım.

"Yine zamansız yağmurlar" dedim, "Daha önce, hiç bu kadar zayıf değildi güneş ışınları" dedim, "Gerçekten buradaki şarkıları hiç öğrenmeyecek, bilmeyecek, söylemeyecek misin?" dedim. Çok uzun bir mektup oldu. Başından sonuna kadar okudum da.

Neler yazmışım diye merakımdan.

Sonra çekmecemden bir zarf çıkarıp, adını yazdım. Büyük harflerle, yalnızca adını. Adresini bilsem gönderir miydim, bilmiyorum. Mektup cebimde. Cebim yüreğime yakın. Yüreğim sende. Sen yüreğime yakın. Öyleyse mektup sende.

Can DÜNDAR